Le père ( Kostas Kafetzis)

Poésie grecque contemporaine, continuons notre découverte...

Kostas Kafetzis est né à Athènes. Il a étudié l'art dramatique à l'École de Théâtre IAKOVOS KAMPANELIS.

ΠΑΤΕΡΑΣ

Περνώ τους δρόμους που περπάτησες
στα καφενεία που άραζες κι έπινες τον καφέ σου,
τα ρούχα σου φυλάω στα συρτάρια
και τη χρυσή σου την καδένα στο λαιμό
Κι είναι ο χρόνος άπονος σαν ένα παιδί πέντε χρονών
που μας περιγελά και ζωγραφίζοντας αφήνει χαρακιές στα πρόσωπά μας γράφοντας
τέλος με τεράστια γράμματα
Εκείνες τις ώρες που κοίταζες τον ουρανό απ΄ το παράθυρο
λες κι έψαχνες την θέση σου εκεί πάνω.
- Πατέρα, σου έλεγα, τι να σου βάλω να φας και φώτιζε το πρόσωπο σου από χαρά
και περηφάνια
Δεν πονάει αυτό που φεύγει, μα αυτό που έρχεται
σαν κοπίδι στο λαιμό και μας τρομάζει
- Φάε μια μπουκιά, αδυνάτισες.
- Έλα να σε σηκώσω να πάμε μια βολτούλα.
- Τι με ρωτάς; Τώρα στο εξήγησα.
Μπερδεύονται οι φράσεις στο μυαλό μου.
Εγώ τις λέω σε εσένα ή όταν ήμουνα παιδί, εσύ σε εμένα;
- Έλα να σου αλλάξω την πάνα σου πατέρα, μην μου κλαις.
Όμορφή που είναι η ζωή, πατέρα.
Σαν εκείνη την κοπέλα με το λευκό φόρεμα που παντρευόσουν μια Κυριακή του
Απρίλη
με τα λουλούδια στο κεφάλι κι ένα μπουκέτο όνειρα στα χέρια να μυρίζουν
Κι αυτός ο ιδρώτας, ο καθημερινός,
που γύριζες απ' την δουλεία στο σπίτι
κι αποστρεφόμουν,
τώρα επάνω μου μυρίζω τον ίδιο ιδρώτα
και γλυκαίνομαι.

PÈRE
Je parcours les rues que tu as arpentées
dans les cafés où tu t'asseyais et buvais ton café,
je garde tes vêtements dans les tiroirs
et ta chaîne en or autour de mon cou
Et le temps est impitoyable comme un enfant de cinq ans
qui nous tourne en dérision et laisse des marques sur nos visages en dessinant
en écrivant "Fin" en lettres gigantesques
Ces moments où tu regardais le ciel depuis la fenêtre
comme si tu cherchais ta place là-haut.

Père, je te disais, que veux-tu manger et ton visage s'illuminait de joie
et de fierté
Ce n'est pas ce qui part qui fait mal, mais ce qui vient
comme un couteau à la gorge et nous effraie
Mange une bouchée, tu as maigri.
Viens, je vais te prendre pour une promenade.
Pourquoi tu me demandes ? Je t'ai déjà expliqué ça.
Les phrases se brouillent dans ma tête.
Les dis-je à toi ou bien quand j'étais enfant, toi à moi ?
Viens que je te change ta couche, père, ne pleure pas.
La vie est belle, père.
Comme cette fille avec la robe blanche que tu épousais un dimanche d'avril
avec des fleurs dans les cheveux et un bouquet de rêves dans les mains qui sentaient bon
Et cette sueur, quotidienne,
quand tu rentrais du travail à la maison
et que je te repoussais,
maintenant je sens la même sueur sur moi
et je suis attendri.