Παραμύθι Με Λυπημένο Τέλος - Conte avec une fin triste - Miltos Pashalidis

Κάποτε γνώρισα μια λίμνη
μάτια μου, μάτια μου
κάποτε γνώρισα μια λίμνη
που 'θελε να 'ναι θάλασσα
Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι.
Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
μάτια μου, αχ μάτια μου
κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
που 'θελε βράχος να γενεί
Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι.
Κάποτε αγάπησα μια κόρη
μάτια μου, μαύρα μάτια μου
που ρωτούσε κάθε αγόρι
πότε γυναίκα θα γενεί
Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι.
Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί
μα εγώ απόμεινα παιδί.
Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι

Μουσική - Στίχοι: Μίλτος Πασχαλίδης

Un jour j'ai rencontré un lac
Prunelle de mes yeux
un jour j'ai rencontré un lac
qui voulait être une mer
Et à chaque aube
il est mangé par le blizzard
et à chaque aube
il est mangé par le blizzard.
Un jour j'ai trouvé une pierre
Prunelle de mes yeux
un jour j'ai trouvé une pierre
qui voulait devenir un rocher
Et à chaque aube
il est mangé par le blizzard
et à chaque aube
il est mangé par le blizzard.
Un jour j'ai aimé une fille
Prunelle de mes yeux noirs
qui demandait à chaque garçon
quand elle deviendrait femme
Et à chaque aube
elle est mangée par le blizzard
et à chaque aube
elle est mangée par le blizzard.
Dix ans sont passés
Prunelle de mes yeux
la fille est devenue femme
mais je suis resté enfant
mais je suis resté enfant.
Et à chaque aube
le blizzard me consume
et à chaque aube
le blizzard me consume.