Λευτέρης Σαμψών & Μαρία Παπαγεωργίου - Το Τριζόνι Lefteris Sampson & Maria Papageorgiou - Le Grillon

Κάτω απ’τις χαρουπιές και τα ψηλά χορτάρια
Ψάχνουν σκιά να βρουν της νύχτας τα σκοτάδια
Μα ένα τριζόνι που δίχως να νιώθει τρόμο
Μένει και τραγουδά για την αλήθεια μόνο

Για μεθυσμένα λάθη και γενναίους ερωτευμένους λέει
Που πάλεψαν γι’αγάπες και για πάθη κι όλο κλαίει κι όλο
Φωνάζει ονόματα που η μέρα δεν τα βρήκε
Και για εκείνο το κορίτσι που άθελα στ’αμάξι μπήκε
Για πιτσιρίκια που ‘δαν εφιάλτες και φοβήθηκαν
Και τρέξαν’ στους γονείς τους, μα μια αγκαλιά αρνήθηκαν
Για λέξεις που υποκρίθηκαν και ντύθηκαν γαμπροί
Και για αλήθειες που δεν βρήκανε φωνή, το ξέρει
Φωνάζει μα δεν φτάνει ν’ακουστεί το ξέρει
Ουρλιάζει μα δεν είναι μόνο δεν αρκεί, το ξέρει
Πως τα πουλιά έχουν στήσει πανηγύρι για να πάψει
Να μη μαθευτούν της νύχτας τα καμώματα, να σκάσει
Ετσι σκαρώνουν τις γλυκές τους μελωδίες, έτσι
Έτσι αποσιωπούν χιλιάδες ιστορίες κι έτσι,
Το τριζόνι που δεν κράτησε το στόμα κλειστό
Μέσα στο πιο γλυκό τραγούδι θα χαθεί το πρωινό

Χτίζουν με ψέμα
Μα απ’τις ρωγμές το φως περνάει με ορμή
Διψούν για αίμα
Μα την καρδιά δεν ξεγελάει τ΄άσπρο πανί

Στο ράμφος τ’αηδονιού βρέθηκε κλειδωμένο

    Τη μοίρα μας τη φτιάχνουμε, την ιστορία τη γράφουμε και διάλεξες το στόμα σου

ν’ανοίξεις
Που από έναν κότσυφα το’ κλεψε πληγωμένο

    Τ’αδύναμα τα σώματα, μένουν στα χαρακώματα, μα επέλεξες στον κόσμο να

μιλήσεις
Του παίρνει του μιλιά και το πετάει πιο πέρα
Να μάθει να μιλά, κάθε που αρχίζει η μέρα
Και τότε σπάνε τα κλουβιά κι οι φυλακές ανοίγουν
Και καναρίνια αρπάζουνε τ’άλλα πουλιά και πνίγουν

Χτίζουν με ψέμα
Μα απ’τις ρωγμές το φως περνάει με ορμή
Διψούν για αίμα
Μα την καρδιά δεν ξεγελάει τ΄άσπρο πανί

Sous les caroubiers et les hautes herbes,
Les ténèbres de la nuit cherchent un coin d’ombre.
Mais un grillon, sans aucune crainte,
Reste et chante, uniquement pour la vérité.

Il parle d’erreurs enivrées et d’amants courageux,
Qui ont combattu pour l’amour et la passion, et il pleure sans cesse.
Il crie des noms que le jour n’a jamais trouvés,
Et se souvient de cette fille qui, sans le vouloir, est montée dans la voiture.

Il chante pour les enfants qui ont vu des cauchemars et ont eu peur,
Courant vers leurs parents, mais trouvant des bras fermés.
Pour des mots qui ont menti, déguisés en mariés,
Et pour des vérités qui n’ont jamais trouvé de voix, il le sait.

Il crie, mais ce n’est pas assez pour être entendu, il le sait.
Il hurle, mais il n’est pas seul, et ce n’est toujours pas suffisant, il le sait.
Les oiseaux font la fête pour le faire taire,
Pour que les secrets de la nuit ne soient jamais révélés, pour qu’il se taise.

Ainsi, ils composent leurs douces mélodies,
Ainsi, ils étouffent des milliers d’histoires,
Et ainsi, le grillon qui n’a pas su garder le silence
Se perdra dans la plus douce des chansons au matin.

Ils bâtissent avec du mensonge,
Mais la lumière s’engouffre avec force à travers les fissures.
Ils ont soif de sang,
Mais le drapeau blanc ne trompe pas le cœur.

Dans le bec du rossignol, on a trouvé enfermé :

"Notre destin, nous le façonnons, notre histoire, nous l’écrivons, et tu as choisi d’ouvrir la bouche."

Qu’un merle blessé avait un jour dérobé.

"Les corps fragiles restent dans les tranchées, mais tu as choisi de parler au monde."

La voix lui est arrachée et projetée au loin,
Pour qu’elle apprenne à parler à chaque lever du jour.
Et alors, les cages se brisent et les prisons s’ouvrent,
Et les canaris attrapent les autres oiseaux et les étouffent.

Ils bâtissent avec du mensonge,
Mais la lumière s’engouffre avec force à travers les fissures.
Ils ont soif de sang,
Mais le drapeau blanc ne trompe pas le cœur.

(Essai de traduction - Soyez indulgents !)