Yannis Ritsos - pour ma fille

Κοριτσάκι μου – Γιάννης Ρίτσος

Κοριτσάκι μου,

μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ

σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου.

Δὲν πειράζει.

Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο

νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο.

Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι

νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,

ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει,

εἶναι νὰ γίνεις

ὅ,τι ζητάει

ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ

δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη

ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις

Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι.

Κοριτσάκι μου,

θέλω νὰ σοῦ φέρω

τὰ φαναράκια τῶν κρίνων

νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι

ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη

πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας

νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω

ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς

δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου

νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ

νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

Πρωινό άστρο

Κοριτσάκι μου,

θέλω νὰ σοῦ φέρω

τὰ φαναράκια τῶν κρίνων

νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.

Κοιμήσου κοριτσάκι.

Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.

Πρέπει νὰ μεγαλώσεις.

Εἶναι μακρὺς

μακρὺς

μακρὺς ὁ δρόμος.

Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε

κι ἐγὼ τραγουδάω…

Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,

στὴν ἀρχή.

Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.

Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.

Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,

νὰ μάθεις μόνο

ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,

ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.

Εἶναι νὰ γίνεις

ὅ,τι ζητάει

ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,

εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,

τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη

ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.

Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι.

Petite fille

Petite fille,

dans le puits silencieux de la lune

ton premier anneau est tombé ce soir.

Ce n’est rien.

Plus tard, tu en forgeras un autre

pour épouser le monde dans la lumière du soleil.

Car ce n’est pas seulement,

petite fille,

apprendre qui tu es,

ce que tu es devenue,

mais devenir

ce que demande

le bonheur du monde.

Aucune joie

n’est plus grande

que celle que tu donnes.

Souviens-t’en, petite fille.

Petite fille,

je veux t’apporter

les petites lanternes des lys

pour qu’elles éclairent ton sommeil.

Je veux t’apporter un petit jardin

peint de poussière de fleurs

sur l’aile d’un papillon

pour que s’y promène ton rêve azur.

Je veux t’apporter

une petite croix de lumière de l’aube,

deux rayons croisés de mes vers

pour te protéger du mal,

pour t’éclairer afin que tu ne trébuches pas.

Petite fille,

je veux t’apporter

les petites lanternes des lys

pour qu’elles éclairent ton sommeil.

Dors, petite fille.

La route est longue.

Il te faudra grandir.

Elle est longue,

longue,

longue, la route.

Mon enfant s’est endormi

et je chante…

C’est difficile, petite fille,

au début.

On ne sait pas quoi dire.

C’est difficile au début.

Car ce n’est pas,

petite fille,

seulement apprendre

qui tu es,

ce que tu es devenue.

C’est devenir

ce que demande

le bonheur du monde,

c’est construire, petite fille,

le bonheur du monde.

Aucune joie n’est plus grande

que celle que tu donnes.

Souviens-t’en, petite fille…

(un essai de traduction...soyez indulgents !)