POSTHUMUS - une poésie de Socratis Giorgiadis consacrée à la tragédie ferroviaire de Tempi et une chanson prémonitoire

Ένα ποίημα για τα θύματα των Τεμπών
Σωκράτης Γεωργιάδης
 
POSTHUMUS
                                
Κοίταξε με στα μάτια και πες μου 
ότι δεν φταις
διαρκώς ανεύθυνος
τις στιγμές της κρίσης.

Δες με 
κομματιασμένο
στη σύγκρουσή μου με την πραγματικότητα
βίαιη και απρόσμενη
αυτή που τόσα χρόνια μεθοδικά και αμετάκλητα
έχτιζες για μένα.
Αγωνιάς;

Προσπάθησε τώρα να κρατήσεις τις στάχτες μου στα χέρια σου
τη στιγμή που διαλύομαι
θυσία και θυμίαμα στον άφατο ζόφο.

Εγώ ήμουν
το μέλλον που σκόρπισες
τραγικά και αλόγιστα
έρμαιο 
σε εθνικές ντροπές και φονικούς αγύρτες.
Όλους αυτούς που χρόνια τώρα
ασελγούν ακατάπαυστα 
στην ψυχή και το σώμα μου 
που με πουλούν 
και σε εξαγοράζουν
σαν να μην υπάρχει αύριο για κανέναν άλλο.

Κοίτα στον καθρέφτη και θα δεις
το πρόσωπο του φονιά
το χέρι του δημίου
αυτό που οπλίζει την κάλπη που με εκτελεί.

Δες μέσα απ’ τα μάτια μου για τελευταία φορά
πες μου ότι δεν βλέπεις, ότι δεν είδες
μέσα στις φλόγες που με λιώνουν
την τέφρα του δικού σου χαμού.

Σιώπησε κι αφουγκράσου
ο χρόνος τελειώνει
αν δεν αλλάξεις
μην τολμήσεις να ζητήσεις συγχώρεση.

Κοίταξέ με στα μάτια 
καθώς εξαχνώνομαι στο μεγάλο κενό.
Σε βλέπω.

Et la traduction de ce poème trouvée sur le blog Oulipia

Regarde-moi dans les yeux et dis-moi

que tu n’y es pour rien

perpétuellement irresponsable

aux moments de la crise.

*

Vois-moi

déchiqueté

dans ma collision avec la réalité

violente et inattendue

– celle que, tant d’années, méthodiquement et irrévocablement,

tu m’as construite.

Tu t’angoisses ?

*

Tâche à présent de tenir mes cendres dans tes mains

à l’instant où je me dissous,

sacrifice et encens en l’insondable ténèbre.

*

Moi j’étais

l’avenir que –

 
tragique et inconsidéré –

tu as dispersé

à la merci

de hontes nationales et de gredins meurtriers.

Tous ceux qui depuis des années

attentent sans répit

à mon âme et à mon corps,

qui me vendent

et t’achètent

– comme s’il n’y avait de demain pour personne d’autre.

*

Regarde au miroir et tu verras

le visage du tueur

la main du bourreau,

celui qui arme l’urne qui m’exécute.

*

Vois au fond de mes yeux une dernière fois :

dis-moi que tu ne vois pas, que tu n’as pas vu,

au sein des flammes qui me consumment,

la cendre de ta propre perte.

*

Silence et tends l’oreille :

le temps s’achève.

Si tu ne changes pas,

n’aie pas l’audace de demander de pardon.

*

Regarde-moi dans les yeux

alors que je me volatilise dans le grand vide.

Je te vois.

 
Socratis Giorgiadis

Et la chanson "prémonitoire" interprétée par Sokratis Malama en 2006

Στην Κοιλάδα των Τεμπών

Μες την κοιλα όπως τα λέω μες την κοιλάδα των Τεμπών
 Φόβος των μηχανοδηγών
 Είναι ένας γέ όπως τα λέω είναι ένας γέρο πλάτανος
 μαγκούφης και παράφορος

 Που πίνει από το όπως τα λέω που πίνει απ' το θολό νερό
 του ποταμού το ιερό
 Πίνει κι απλω, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
 βαθιά μέσα στα ανείπωτα

 Κι όποτε παι όπως τα λέω κι όποτε παίρνει ανάποδες
 γέρνει και πέφτει στις γραμμές
 Πιάνει το τρε όπως τα λέω πιάνει το τρένο απο τ' αυτί
«Μην την περνάς τη Γευγελή»

Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το `πε ο Πηνειός
 το μυστικό ο φλύαρος
 Πως ήταν α όπως τα λέω πως ήταν άνθρωπος παλιά
 κι είχε παιδιά στην ξενιτιά

Στίχοι:  Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:  Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Σωκράτης Μάλαμας

In der Tempe-Schlucht

In der Schlucht, wie sag ich, in der Tempe-Schlucht
Schrecken der Lokomotivführer
Da ist eine alte, wie sag ich, da ist eine alte Platane
allein und verlassen und leidenschaftlich

Sie trinkt aus, wie sag ich, sie trinkt aus dem trüben Wasser
des Flusses, des heiligen
Sie trinkt und streckt, wie sag ich, sie trinkt und streckt ihre Wurzeln aus
weit ins Ungeheuerliche

Und wann auch immer, wie sag ich, wann auch immer sie schlecht drauf ist
neigt sie sich und wirft sich aufs Gleis
Sie packt den Zug, wie sag ich, sie packt den Zug am Ohr
«Fahr nicht weiternach Jevjelí»

Mir hat, wie sag ich, mir hat Pinios, der geschwätzige Fluss
das Geheimnis anvertraut
Dass sie, wie sag ich, dass sie früher ein Mensch gewesen ist,
dessen Kinder emigriert waren

Text: Thanasis Papakonstadinou
Musik: Thanasis Papakonstadinou
Uraufführung: Sokratis Malamas