Sophie Lies - ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ - Une ode à l'identité

Τα γράφω γιατί σφίγγουν το λαρύγγι μου
συντάσσω ταυτοχρόνως τη διαθήκη μου
στον ύπνο μου εγκλωβίζονται τα τραύματα
περνάω για ονείρα τα decent μεροκάματα
θα τους φάμε ή θα μας λιώσουν, πάμε πάλι
μην το ξεχνάς πάντα στοχεύουν στο κεφάλι
πεδίον του άρεως , ταμπούρια και κυψέλη
σήμερα κάτι ψιθυρίζει «δε σε θέλει»

Σήμερα κάτι όλο μου λέει «άσ’το για αύριο»
οι λέξεις στήνουν ένα παζλ μακάβριο
τραβάω τη μάσκα μου αργά ως το σαγόνι
τρομοκρατία είναι η σκέψη «είμαστε μόνοι»
Κάθε μέρα τερματίζουν οι μονάδες μας
κι όλα εντός μας επιστρέφουν σα μανάδες μας
μα εμείς φτιάχνουμε καινούριο λεξιλόγιο
αντλώντας απ’ την Μπάτλερ και το πιο βαθύ υπόγειο

Με κραγιόν απαντάμε στην κόμπλα
θέλω γόβες στιλέτο για όπλα
να φοριούνται από ευαίσθητα όντα
να κρατιόμαστε όλα κόντρα στην κόντρα
να θυμόμαστε φάτσες κι ονόματα
Η εποχή μας ωδή στην ταυτότητα

Η θέα της θάλασσας μου λείπει απ' το ’16
εδώ στο κέντρο επιβάλλεται η τάξη
μα όσες μας μάθαν οι αλάνες να γελάμε
με μια πέτρα στο στομάχι τραγουδάμε
Προφέρω την απόγνωση σε διάλεκτο
περίεργη από γάργαρο αλφάβητο
αφού οι γλώσσες συντονίζονται αυθόρμητα
μέσα απ' τα κοινά βιώματα
Κι απ’ τη Δραπετσώνα ως το Γκύζη
ίδιες είναι οι μέλισσες κι οι λύκοι
ίδια κάθε νύχτα η συντροφιά μου
τα κλειδιά που σφίγγω στη γροθιά μου

Με κραγιόν απαντάμε στην κόμπλα
θέλω γόβες στιλέτο για όπλα
να φοριούνται από ευαίσθητα όντα
να κρατιόμαστε όλα κόντρα στην κόντρα
να θυμόμαστε φάτσες κι ονόματα
Η εποχή μας ωδή στη θνητότητα

Je les écris parce qu'ils me serrent la gorge
Je rédige en même temps mon testament
Dans mon sommeil, les blessures se coincent
Je prends des salaires décents pour des rêves
On va les bouffer ou ils vont nous écraser, allons encore une fois
N'oublie pas, ils visent toujours la tête
Pédion tou Areos, Tambouria et Kypseli
Aujourd'hui quelque chose murmure "il ne te veut pas"

Aujourd'hui quelque chose me dit tout le temps "laisse-le pour demain"
Les mots forment un puzzle macabre
Je tire lentement mon masque jusqu'au menton
La terreur est la pensée "nous sommes seuls"
Chaque jour nos unités atteignent leur limite
Et tout en nous revient comme nos mères
Mais nous créons un nouveau vocabulaire
Puisant chez Butler et dans les sous-sols les plus profonds

Nous répondons avec du rouge à lèvres au malaise
Je veux des talons aiguilles comme armes
À porter par des êtres sensibles
Pour que nous nous tenions tous contre tout
Pour se souvenir des visages et des noms
Notre époque est une ode à l'identité

La vue de la mer me manque depuis 2016
Ici au centre, l'ordre est imposé
Mais ceux que les ruelles ont appris à rire
Chantent avec une pierre dans l'estomac
Je prononce le désespoir dans un dialecte
Étrange d'un alphabet limpide
Puisque les langues se coordonnent spontanément
À travers les expériences communes
Et de Drapetsona à Gkyzi
Les abeilles et les loups sont les mêmes
Chaque nuit, ma compagnie est la même
Les clés que je serre dans mon poing

Nous répondons avec du rouge à lèvres au malaise
Je veux des talons aiguilles comme armes
À porter par des êtres sensibles
Pour que nous nous tenions tous contre tout
Pour se souvenir des visages et des noms
Notre époque est une ode à la mortalité