Sophie lies x Τα Κανονικά Παιδιά - Les jeunes ordinaires

ΣΤΙΧΟΙ

Προφταίνω πριν σαλπάρει το καράβι
Να δέσω συλλαβές, να ξετυλίξω το κουβάρι
Σκάει η λύπη σε πλήγματος τεμάχια
Μα έχουμε πια αποθέματα σε αγάπη και συμπάθεια
Εμείς εδώ δεν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε
Αντί για σκέψεις συναισθήματα εκφράζουμε
Χτίζουμε σπίτια, τα πενθούμε κι έτσι αντέχουμε
Εμείς εδώ το εξερευνάμε, δεν το έχουμε
Εμείς εδώ δεν τραγουδάμε, το ερμηνεύουμε
Βουτάμε με τη μούρη μα όταν χρειαστεί απέχουμε
Κυκλοφορούμε με τα zanax στην κωλότσεπη
Και μάθαμε ν’ ακούμε με φροντίδα κι από πρόθεση
Εμείς εδώ δεν μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε
Αντί για σκέψεις συναισθήματα εκφράζουμε
Χτίζουμε σπίτια, τα πενθούμε κι έτσι αντέχουμε
Εμείς εδώ το εξερευνάμε, δεν το έχουμε

Προφταίνω να στα πω ως την προσγείωση
Πριν έρθει και στο αίσθημα η αλλοίωση
Πριν μπούνε σε συρτάρι οι αναμνήσεις
Με χρώμα στη φωνή μου σαν να λέω τις ειδήσεις
Εδώ δεν το’ χουμε έτοιμο, το ορίζουμε
Ακούμε τσάμπα πράμα και πλουτίζουμε
Την σκάβουμε τη γη μας κι είναι γόνιμη
Σαν γίνει το δασάκι μας θα κάτσουμε πιο φρόνιμοι
Εδώ δεν τα σκοτώνουμε ακόμα κι αν γεράσουνε
Τα κλαίμε όλη την νύχτα να γελάσουμε
Κι απλώνουμε τις ήττες στο τραπέζι να στεγνώσουνε
Να γίνουνε νωπές μήπως και έτσι τις διασώσουμε
Προφταίνω να στα πω ως την προσγείωση
Κι ας γίνει στην Αθήνα η αφομοίωση
Δεν ξέρω τι θα φέρει ο χειμώνας
Μα φοβάμαι να φοβάσαι μην χαθούμε κατά μόνας

Προφταίνω πριν σαλπάρει το καράβι
Να λύσω άλλη μια το κουβάρι
Φοβάμαι τι θα φέρει ο χειμώνας
Μην χαθούμε από το κατά μόνας
Προλαβαίνω να το παίξω κι ας το είδα
Απ’ τον Πειραιά ως την Αλμυρίδα
Βυθίζω τα μολύβια μας στο ούζο
Έλα να το πούμε όπως ο Σάκης το Καρούζο

Προφταίνω πριν την τελευταία στάση
Πριν πέσει από τα σώματα η τάση
Να δέσω και να λύσω τα καλώδια του νου
να σου τα πω μια φορά χωρίς εμπόδια
Εμείς που στα χαλάσματα της πόλης αρρωσταίνουμε
Ρουφάμε δακρυγόνο κι υγειαίνουμε
Πρώτα βουτάμε τη γλώσσα μας στο ψέμα
Έπειτα κατορθώνουμε το καθαρό μας βλέμμα
Εμείς εδώ δεν γράφουμε συνθήματα
Αφήνουμε ανοιχτά τα ερωτήματα
Οι στίχοι μας δεν δίνουν την απάντηση
Ζητάνε τη συγκίνηση, διψάνε για συνάντηση
Εμείς εδώ το ζούμε με ανασφάλεια
Πίσω απ’ του ονείρου την βεντάλια
Αγάπη, αποδοχή, στοργή και τρυφερότητα
Στον πόλεμο με την ωμή πραγματικότητα

Je rattrape mon retard avant que le bateau ne parte
Pour nouer les syllabes, défaire le nœud
La tristesse creuse dans les morceaux de chagrin
Mais nous avons maintenant des réserves d'amour et de sympathie
Nous ne grandissons pas ici, nous grandissons
Au lieu de pensées, nous exprimons des sentiments
Nous construisons des maisons, nous les pleurons, et ainsi nous endurons
Ici nous l'explorons, nous ne l'avons pas
Nous ne le chantons pas, nous l'interprétons
Nous plongeons à corps perdu, mais quand il le faut, nous nous abstenons
Nous nous promenons avec des zanax dans nos poches arrière
Et nous avons appris à écouter avec soin et intention
Nous ne grandissons pas ici, nous grandissons
Au lieu de pensées, nous exprimons des sentiments
Nous construisons des maisons, nous les pleurons, et c'est ainsi que nous endurons.
Ici, nous l'explorons, nous ne l'avons pas

J'ai le temps de vous raconter tout le chemin jusqu'à l'atterrissage
Avant que le sentiment ne soit altéré
Avant que les souvenirs ne soient rangés dans un tiroir
Avec de la couleur dans ma voix comme si j'annonçais la nouvelle
Ici, nous ne l'avons pas prêt, nous le définissons
Nous écoutons des trucs gratuits et nous devenons riches
Nous creusons notre terre et elle est fertile
Quand notre petite forêt sera terminée, nous nous comporterons mieux
On ne les tue pas ici, même quand ils sont vieux
On les pleure toute la nuit pour les faire rire
Et nous posons nos défaites sur la table pour qu'elles sèchent
Pour qu'elles soient fraîches et que nous puissions les sauver
J'aurai le temps de te le dire quand nous aurons atterri
Et laisser l'assimilation se faire à Athènes
Je ne sais pas ce que l'hiver nous réserve
Mais j'ai peur que tu aies peur que nous soyons perdus seuls

Je me rattraperai avant que le bateau ne parte
Pour défaire le nœud une fois de plus
J'ai peur de ce que l'hiver nous réserve
Ne nous perdons pas dans le tête-à-tête
J'ai le temps de jouer et je l'ai vu
Du Pirée à Almirida
Je trempe nos crayons dans l'ouzo
Disons-le comme Sakis le Caruso

Je me rattrape avant le dernier arrêt
Avant que la tension ne retombe sur les corps
Pour nouer et dénouer les fils de l'esprit
Pour te dire une fois sans obstacle
Nous qui dans les ruines de la ville sommes malades
Nous aspirons les gaz lacrymogènes et nous trinquons
D'abord nous trempons nos langues dans les mensonges
Puis nous atteignons notre vision claire
Ici, nous n'écrivons pas de slogans
Nous laissons les questions ouvertes
Nos textes ne donnent pas de réponse
Ils demandent de l'émotion, ils ont soif d'une rencontre
Ici, nous vivons dans l'insécurité
Derrière l'éventail d'un rêve
Amour, acceptation, affection et tendresse
Dans la guerre contre la dure réalité