Περιμπανού - Peribanou - M. Hadjidakis

Περιμπανού τη λέγαν τα παιδιά
Περιμπανού
κι ήτανε δεκαπέντε χρονώ
έγραφαν τ' όνομά της
στον καθρέφτη τ' ουρανού
μ' ενός πνιγμένου γλάρου φτερό.

Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια

Περιμπανού την έλεγα κι εγώ
Περιμπανού
κι ας μη με είχε ακούσει κανείς
έμοιαζε με κοχύλι
στο βυθό του αυγερινού
προτού καρδιά μου πέτρα γινείς.

Μα της ζωής το κύμα το παράφορο
σάρωσε βάρκες και κουπιά
και στο μεγάλο κόσμο τον αδιάφορο
ποιος τη θυμάται τώρα πια.

Manos Hadjidakis - Peribanou

Les enfants l’appelaient Peribanou
Peribanou
et elle avait quinze ans
ils écrivaient son nom
sur le miroir du ciel
avec la plume d'une mouette noyée.

Mais la vague déchaînée de la vie
a balayé barques et rames
et dans ce grand monde indifférent
qui se souvient encore d'elle maintenant.

Moi aussi je l'appelais Peribanou
Peribanou
même si personne ne m’avait entendu
elle ressemblait à un coquillage
au fond de l’étoile du matin
avant que mon cœur ne devienne pierre.

Mais la vague déchaînée de la vie
a balayé barques et rames
et dans ce grand monde indifférent
qui se souvient encore d'elle maintenant.

La version originale

Quelques reprises