Paris - un poème de Maria Polydouri

Suite au post d'hier, ci-dessous, le texte d'un poème de Maria Polydouri, écrit sur le bateau de retour en Grèce.

ΠΑΡΙΣΙ

Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου
στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω
και να σ’ αφήσω παίρνοντας κοντά μου
τη θλιβερή χαρά να σ’ αγαπήσω.

Τώρα η Μεσόγειος λυγερή σειρήνα
που στο πλοίο μας γύρω αφροκοπάει
κι όλα του αφρού της τα κάτασπρα κρίνα
ένας σκοπός: μακριά σου να με πάει.

Κι ύστερα σα σιμώσουμε κει πέρα,
θα ’ρθεί προσταχτικό το φως ν’ ανοίξει
τα μάτια μου στην τρισγαλάζια μέρα
και την ενθύμησή σου να μου πνίξει.

Κι ύστερα τα νησιά της θα χιμήσουν.
Κι η Αθήνα, ξέρω, δε θ’ αργοπορήσει.
Θε να στηθούνε να μου πολεμήσουν
της αμαρτίας τον έρωτα, Παρίσι!

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόσο
σου δόθηκεν αμέσως η ψυχή μου.
Καθώς χωρίς την έγνοια ν’ ανταμώσω
γύριζα μες στους δρόμους μοναχή μου.

Όμως παντού έπιανα εύκολες φιλίες
γιατί σα να με ξέραν μου γελούσαν
παντού, σπίτια και πάρκα κι εκκλησιές
κι όταν ξαναπερνούσα μου μιλούσαν.

Και θα θελήσουν να ξεχάσω, πόση
καινούρια νιότη συ μου ’χες χαρίσει,
πως τη μοίρα μου ακόμα έχω ανταμώσει
γυρίζοντας στους δρόμους σου, Παρίσι.

(αυτό το γράφει στην επιστροφή της με το πλοίο)
 

Paris
 

Paris, il était temps de disperser

Mes songes dans ton sombre matin

Et de te laisser, non sans emporter

De t’aimer la joie pleine de chagrin.

La Méditerranée, sirène ondulée,

Là autour du bateau à écumer

Et de l’écume les lys immaculés

Ont un seul but : loin de toi m’emporter.

Et plus tard en approchant du retour,

Impérieuse la lumière va ouvrir

Mes yeux au triple azur du jour

Pour noyer dedans moi ton souvenir.

Plus tard ses îles s’élanceront sur moi.

Et Athènes, elle aussi, va se hâter.

Elles se dressent pour combattre en moi,

Paris, mon amour pour le péché !

Et elles voudraient que j’oublie

T’avoir donné mon cœur sans retenue,

Quand, sans de faire rencontre avoir souci,

J’errais solitaire à travers tes rues.

Mais je nouais de faciles amitiés partout,

Car, comme à un familier, me souriaient

Maisons, et parcs, et églises, partout,

Et quand je les dépassais, tous me parlaient.

Et elles voudraient que j’oublie

Quelle jeunesse neuve de toi j’ai reçue,

Que j’ai rencontré mon destin, aussi,

Paris, en errant à travers tes rues.

Maria Polydouri

Traduction trouvée sur le site Oulipia