"Αρρώστια" της Ζωής Καρέλλη - Maladie - Zoe Carelli

"Αρρώστια" της Ζωής Καρέλλη  

Όλο τους πεθαμένους σκέφτομαι αυτές τις μέρες.
Πλούσια από θάνατο η μνήμη μου
τους φέρνει εμπρός μου ζωντανούς.
Μιλούνε ορισμένα απ’ τα λόγια τους:
«Ένα πουκάμισο χρώμα σαν το καΐσι».
«Να σε φιλήσω, γιατί πέθανα».
«Ζητούσα να σας δω και ήρθα».
Πρόσωπα, λόγια πολλά, που τα κρατώ
σαν ξένα, θέλω δικά μου να τα κάνω
και δεν μπορώ, γιατί δεν εννοώ
το θάνατο, αρνιέμαι να τον καταλάβω.
Όμως ούτε και τη ζωή, έτσι,
μπορώ ν’ αγγίζω, όπως θέλω
να την κρατήσω, που βλέπω τις κινήσεις
των ζωντανών, σα να ‘ναι μες στη μνήμη μου
κι αυτές και δεν μπορώ να τις αγγίξω
ζωντανές. Τις χαίρομαι συχνά,
τις αγαπώ, τις βλέπω εκστατικά,
κι άξαφνα γίνονται σαν από πεθαμένους.

Ζωή Καρέλλη, «Η εποχή του θανάτου» (1948)

"Maladie" de Zoi Karelli

Tous les morts dans mon esprit ces jours-ci.
Ma mémoire est plus riche que la mort
il me les apporte vivants.
Ils disent certains de leurs mots :
"Une couleur de chemise comme l'abricot. "
Pour t'embrasser parce que je suis mort.
"J'ai demandé à te voir et je suis venu. "
Des visages, beaucoup de mots, que je garde
comme un étranger, je veux que le mien soit fait
et je ne peux pas parce que je ne veux pas dire
la mort je refuse de la comprendre.
Mais ni l'une ni l'autre vie donc,
je peux le toucher comme je veux
Tiens-la, regarde les mouvements
du vivant, comme dans ma mémoire
ceux-là aussi et je ne peux pas les toucher
vivante. Je les apprécie souvent,
Je les adore, ils sont extatiques à voir,
et soudainement, ils sont morts.

Zoe Karelli, "La saison de la mort" (1948)

Traduction : M. Volkovitch