εγινε η απωλεια συνηθεια μας - Παντελής Ροδοστόγλου Διάφανα Κρίνα"C'est devenu notre habitude de perdre." -

Πως το λένε εκείνο το σημείο, που ορίζεται εκεί κάτω που ίσα που διακρίνετε;
Λέμε το σημείο που θέλουμε να φτάσουμε.
Στόχος         (Δηλαδή;)
Όνειρο.        (Δηλαδή;)
Προοπτική. (Δηλαδή;)
Ελπίδα.         (Δηλαδή;)
Κουράγιο      (Δηλαδή;)

'Ασεμε να έχω κάτι,  άσεμε να έχω κάτι στο βάθος του δρόμου, κάτι να φαίνεται σαν έξοδος, έστο σαν εξοδος κινδίνου.
Συνηθίσαμε.
Συνηθίσαμε πολλά πράγματα. Πάρα πολλά.
Συνηθίσαμε τις άγριες εικόνες.
Δίπλα μας, γύρω μας, πίσω μας , μπροστά μας , πλάι μας.

Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.
Τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.
Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.
Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.
Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

Comment appelle-t-on ce point, défini en bas où l'on peut à peine distinguer ?
Nous appelons cela le point que nous voulons atteindre.
Objectif.     (C'est-à-dire ;)
Rêve.          (C'est-à-dire ;)
Perspective. (C'est-à-dire ;)
Espoir.        (C'est-à-dire ;)
Courage.     (C'est-à-dire ;)

Laisse-moi avoir quelque chose, laisse-moi avoir quelque chose au bout du chemin, quelque chose qui ressemble à une issue, une sortie de danger.
Nous nous sommes habitués.
Nous avons pris l'habitude de beaucoup de choses. Beaucoup trop.
Nous avons pris l'habitude de scènes violentes.
A côté de nous, autour de nous, derrière nous, devant nous, à nos côtés.

Je lèche l'acide des fissures de tes lèvres
et j'essaie de soulager ta douleur.
Les années passées m'ont laissé seul
à chercher mon souffle en toi, qui es mort.
Je demande de l'aide à des mains impuissantes
qui tremblent d'amour et de peur.
Tu as pris le mauvais chemin à suivre
et tu cherches ma lumière dans des étoiles éteintes.
Ton absence m'anéantit
et je ne peux pas m'y habituer.
Je sens que je vais de l'avant
mais je finis toujours par être en arrière.
Et cette vérité me tue.
J'efface les traces de nos mensonges
et je trébuche dans le silence.
La perte est devenue notre habitude
et l'amour un cri malade.

Pandelis Rodostoglou

Diaphana Krina

Et pour les curieuses et curieux une "lecture" du tableau de Chagall "Autour d'elle" illustrant cet article !